Zgadzam się z opinią. Dodam jeszcze tylko tyle, że film momentami wprowadzał kolejne wątki, które nie do końca "współgrały" z całością, przez co trochę mnie nudził. Samo zakończenie było do przewidzenia - musiało się smutno skończyć, bo to kino francuskie. Filmy amerykańskie zazwyczaj kończą się happy endem, szczególnie te z kina noir i westerny.

A mnie wydawało się, że jednym z wyznaczników kina noir jest tragiczne zakończenie i nastrój patosu, przegranej, beznadziei, bezsensownej śmierci, itp. Kino noir i happy end?

Są i wyjątki od reguły, np. "Sokół maltański" - kończy się dobrze. Ale nie jestem specem od kina noir.

Przyznam, że Sokół maltański trochę mi już zwietrzał w pamięci. Mnie film noir najbardziej kojarzy się z Chinatown Polańskiego. Na myśl przychodzą mi też "Czarna dalia" De Palmy (średnio udana próba wskrzeszenia gatunku) i wellsowska "Dama z Szanghaju". Zwykle główny bohater to człowiek doświadczony i opanowany, zdystansowany wobec świata. Niespodziewanie zakochuje się w "femme fatale" -- kobiecie tajemniczej, niezwykle pociągającej, a jednocześnie kruchej i znajdującej się w bardzo trudnej sytuacji życiowej: zagrożonej, szantażowanej, zaplątanej w jakąś ponurą, często brudną intrygę. Bohater próbuje jej pomóc, ale gdy już prawie mu się to udaje, następuje tragiczne zakończenie -- "femme fatale" dopada jej przeszłość, w rezultacie czego ginie, czasem odkrywając przy tym gorszą stronę swojej osobowości. Bohater pozostaje z poczuciem pustki, goryczy i jeszcze większej niechęci wobec świata.

Od kiedy to femme fatale jest tożsame z kobietą kruchą?

Dzięki temu, że TVP Kultura powtarza seanse obejrzałem ponownie i po przemyśleniach rozwinę swoją wypowiedź.
W zakresie formy "Ludzie za mgłą" mają wszelkie cechy dzieła wybitnego. Twórca pokazał oryginalny styl i kompozycyjnie tak jak pisałem wyżej zrealizował swoje dzieło bezbłędnie. Dla filmoznawców to wystarcza, aby uznać za arcydzieło. Portowe miasto spowite mgłami skłania do marzeń o ucieczce. W filmie wypowiadana jest kwestia, że dla namalowanego obrazu treść może być mniej istotna. Najważniejsze jak to jest namalowane. W tym dziele perypetie bohaterów również schodzą na dalszy plan - wszystko podporządkowane jest atmosferze. Metaforycznie obraz ten można odnieść do czasów przed wojną. Jednak metafora ta przyjęła ramy zbyt pesymistyczne. Demoniczny i przerażający świat zamknięty w granicach odrealnionego miasta. W filmie nie ma jednoznacznych odniesień do wojny, nazizmu czy zagłady, czy jakiegoś ostrzeżenia przed zbliżającym się niebezpieczeństwem. Można więc wysnuć wniosek, że ani reżyser ani scenarzysta nie wierzyli w przegraną Francji w razie wybuch konfliktu zbrojnego i podzielali przekonanie ogółu o potędze militarnej własnego kraju. Mimo, że reżyser oddalając zarzut o nadmiar katastrofizmu wypowiadał się, że „Film będący wyrazem epoki musiał odbijać charakterystyczne dla niej cechy: niepokoju i zagubienia” to jednak uważam, że te cechy są przesadzone i nie jest to uniwersalny przekaz, tak jak pisałem, a ponury klimat filmu wynikał raczej z upodobania przedstawicieli "realizmu poetyckiego" do kreowania przygnębiającej atmosfery w wielu filmach, ten realizm tego nurtu jest bardzo umowny - trochę o tym czytałem. Dlatego też dla obecnego odbiorcy trudno ocenić wartość tego filmu, bo czy wystarczy zachwyt dla atmosfery i kompozycji tego dzieła.