Recenzja filmu

Pan Skeffington (1944)

Bardzo klasyczne kino rodem z wytwórni Warner Brothers z ówczesną największą gwiazdą tego studia - Bette Davis. Film przekornie zatytułowano "Pan Skeffington", jednak to pani Skaffington (w tej roli Bette Davis właśnie) jest główną bohaterką opowieści. Scenariusz powstał w latach 40-tych, jednak nadal jest zaskakująco aktualny. To historia próżnej, młodej kobiety, która nie ma do zaoferowania niczego więcej poza urodą. Wydaje się jednak, iż by osiągnąć sukces w zupełności to wystarcza - przez dom panny Skeffington przewija się szereg adoratorów, którzy zapewniają o swojej bezgranicznej miłości i widzą się na ślubnym kobiercu razem z uroczą, choć nie grzeszącą inteligencją kobietą. Panna Skeffington dość przekornie wychodzi za mąż za tego, który nigdy o jej względy szczególnie nie zabiegał, pokochał ją natomiast czystą i szczerą miłością (Claude Rains). Dla niej jednak jest to małżeństwo po części z przymusu (jej próżniaczy brat dopuścił się kradzieży znacznej sumy pieniędzy w biurze Skeffingtona), po części dla pieniędzy - na pewno nie dla miłości. Styl życia, jaki wybrała pani Skeffington, przyniesie po latach bardzo dla niej okrutne konsekwencje... Film nie pokazuje niczego nowego i nie odkrywa wielkiej prawdy o życiu i człowieku. Notabene, to co pokazuje, pokazuje w sposób prosty, czytelny i jednoznaczny - nie ma tu bogatej symboliki i ukrytych metafor. Ta prostota treści czyni jednak film niezwykle aktualnym - wymowa filmu jest szalenie uniwersalna. I choć film jest nieco za długi, ponieważ trwa dwie i pół godziny, to jednak - poza końcówką - unika czysto melodramatycznych tonów, do jakich często uciekało się hollywoodzkie kino lat 40-tych. Nawet ów "happy end" jest tylko pozornie szczęśliwy i wiele w tym zakończeniu cierpkiej prawdy i goryczy. W rolach głównych wystąpili Bette Davis oraz Claude Rains. Rains skradł ten film Davis w swojej drugoplanowej roli. Jego powściągliwa i spokojna, wyważona kreacja zapada w pamięci na dłużej i rzecz oczywista wzbudza prawdziwą sympatię. Mimo że to świetna rola Davis, to jednak w jakimś stopniu obsadzenie w roli pani Skeffington właśnie tej aktorki, było strzałem chybionym i w pewnym sensie błędem obsadowym. Pani Skeffington to kobieta, będąca najpiękniejszą kobietą w Nowym Jorku, która ma u swych stóp tuzin mężczyzn, nierzadko grożących samobójstwem z powodu nieodwzajemnionej miłości. To kobieta, która urodę zachowuje przez długie lata i tak przez długie lata cieszy się niezmiernym powodzeniem wśród mężczyzn. Trudno wyobrazić sobie jednak, że Bette Davis z typem urody, który prezentuje byłaby tego rodzaju kobietą. Tym bardziej, że powodzenie pani Skeffington nie wynika bynajmniej z zalet charakteru. Spójrzmy prawdzie w oczy, choć Davis potrafiła na ekranie wyglądać pięknie (np. w "Jezebel"), to jednak nigdy nie była równie piękna co Gene Tierney, Veronica Lake, czy Rita Hayworth. Trzeba jednak zaznaczyć, że Davis świetnie odnajdywała się w tego typu dramatach obyczajowych, melodramatach (by wspomnieć jej rewelacyjne występy w takich filmach, jak: "Trzy kamelie", "Zwycięstwo nad mrokiem, czy "Old Acquaintance"). W filmie dała się dodatkowo postarzyć i pod koniec filmu wygląda jak Baby Jane z filmu Aldricha z 1962 roku. Duet Davis-Rains sprawdza się w filmie wyjątkowo dobrze, być może fakt, że aktorzy prywatnie byli również przyjaciółmi odbił się na ich filmowych kreacjach. Warto też zwrócić uwagę na świetny występ Waltera Abela w roli kuzyna George'a. W filmie jest kilka prawdziwie śmiesznych scen (wyjścia potencjalnych adoratorów czy zabawna postać Janie Clarkson) oraz dialogów (jak ten, w którym Rains zwraca się do Davis: "Kobieta jest piękna tylko wtedy, gdy jest zakochana", na co pani Skeffington odpowiada swoim dziecinnym głosem: "Kobieta jest piękna, gdy śpi 8 godzin dziennie i chodzi do salonu piękności każdego dnia. Nie bez znaczenia jest też struktura kości"). Warte zobaczenia kino z jasną puentą i wyrazistymi kreacjami aktorskimi.